ماکیاولی می‌گوید وقتی عصر به خانه باز می‌گشتم، لباس‌های رسمی را می‌پوشیدم و بعد وارد طبقه خاصی از بزرگان می‌شدم که شرمی از پرسیدن سوال هایم نداشتم. دنیای دیگری که هیچ ترسی از فقر نداشتم و مرگ را فراموش کرده بودم. مورد استقبال گرم آنان قرار می‎‌گرفتم و از دلایل کارهایشان می‌پرسیدم و به مدت چند ساعت ملال از من گریزان بود.

مطالعه را گفت وگو با بزرگان می‌دانست.

چند ساعت برای معاشرت‌های بیهوده زمان می‌گذاریم و چند ساعت برای مطالعه روزمره یا تماشای یک سخنرانی از پیش‌گامی علمی؟

می‌توانیم از سالن کنفرانسی در نیویورک تا مجمع جهانی اقتصاد در داووس را در چشم به هم زدنی پیش روی خود قرار دهیم. ساده است اما اجرایی کردنِ زمان گذاشتن برای پیشروان و متفکران کار سختی است.

غذای مخصوصی که ماکیاولی از آن صحبت می‌کند، برای ذهن اوست، نه شکمش.

پیشنهاد اجرایی من این است که هر فردی را که در رشته یا موضوعی خاص تحسین می‌کنید، مانند دوست یا عضوی از خانواده ببینید که می‌دانید باید چند روز در هفته برایش زمان بگذارید. بعد چندین و چند ساعت غرق خواندن حرف‌هایش یا شنیدن صحبت هایش از یوتیوب شوید.

محمدرضا عزیز جایی نوشته بود ما فراتر از اطرافیانمان نخواهیم بود.

با معجزه های موجود روی میزها و داخل جیب هایمان، اطرافیان بالاتری را برگزینیم تا خودی بهتر و کارآتر داشته باشیم.

پی‌نوشت: پیش‌نویس این متن را خیلی وقت بود نوشته بودم. سحر شاکر هم راجع به این موضوع نوشته است، بهتر از من:

ما میانگینی از اطرافیانیم، اطرافیانی که لزوما حضور فیزیکی ندارند