ماقبلِ تاریخ. احتمالا سی هزار سال پیش.

آرژانتینِ کنونی.

ردِ دست خودش را بر روی دیواره غار به جا می‌گذارد.

احتمالا خاطرات و داستان هایی برای گفتن دارد. صرفا به یک نشانه بسنده می‌کند. چاره‌ای هم ندارد. راه بس درازی پیش رویِ این اختراع است.

احتمالا ذوق زده است از تغییری که بر سنگ سفت و سخت ایجاد کرده است. حالا وقتی هم در غار نیست، میراثی از خود به یادگار گذاشته است. آیا نشانه‌گذاری می‌توانست حال او را نسبت به خودش بهتر کند؟

ماقبلِ تاریخ. عصرِ حجر. شرق آفریقای کنونی.

انسان هایی اکثرا راست دست در کمین نشسته‌اند. می‌گویم راست دست چون اکثر اشیای به جا مانده آنطور طراحی شده‌اند. اندکی می‌گذرد.

اکنون نزدیک غروب خورشید است. گروه کوچک‌ِشان سیرند. با چشمانی خیره استخوان همیشگی را بردست می‌گیرد. چندمین خط را برروی آن می‌اندازد. احتمالا برای ثبت خاطره‌ی قدرت نمایی یا نوعی نشان از غرور، بابت غلبه بر دیگر موجودات. اولین بارقه های ثبت کردن.

ماقبلِ تاریخ. چندمدت بعد. همان مکان.

قرص سفیدی که شب ها در آسمان بود، به سرخی گراییده است. فریاد و شیون و گریه از گروه بلند می‌شود. همگی به درون غار پناه می برند. گویی آن چراغِ شب‌تاب قصدِ خاموشی دارد یا مجازات. روی آن استخوان علائمی به سیاقی دیگر حک می‌کند.

بازهم بارقه هایی از ثبت کردن. حیف است که برای سمبلِ جهل از عبارتِ: «مگر عصر حجر است؟» استفاده کنیم.

همان پیشاتاریخ. در سرزمین اربابان متمدن؛ سومر.

نزدیک 5 هزار سال پیش. 30 بز معامله میشود. شهروند سومری به عنوان رسید یک تکه گِل به طرف مقابل می‌دهد. با علائم حاص روی آن. دایره ها و نیم دایره هایی که نشان دهنده احشام و تعدادشان است.

در همان دوران‌ها به گفته هراری، کوشیم، یک حسابدار رسیدی از بابتِ گندم های دریافتی به فرد می‌دهد. «کوشیم» احتمالا اولین اسمی است که از آن دوران ها می دانیم. به علاوه اسمِ یک برده دار و دو برده: «گال سال» و «اِنپاپ ایکس» و «سوکالاگیر».

نوشتن، شاید مهمترین احتراع بشر بوده است.

برای ثبت وقایع و خاطرات و مهمتر از همه ثبتِ مالکیت. ثبتِ مالکیت بر بز و گندم و برده و این روزها ایده و فکر.

به سفر در زمان و مکان فکر کنیم. جلوه های ویژه سینمایی اش را کنار بزنیم. نوشتن، یک تجربه فشرده و خلاصه شده ازایده ها، داستان‌ها و شکست‌ها و پیروزی‌ها و تجربیات انسان هایی که قبل یا حین دوران ما زیسته‌اند را به ما منتقل می‌کند.

ماقبلِ تاریخ از آن جهت چنین نامیده می‌شود که نمی‌توانستیم بنویسم و تاریخ را گزارش کنیم.

به نظرم هنوز ماقبلِ تاریخ برای اکثر ما وجود دارد. برای آمدن به دورانی جدیدتر باید بنویسیم و به اشتراک بگذاریم.

حتی برای بودن(فکر می‌کنم، پس هستم)، احتمالا به عینی ترین دستاوردِ فکر کردن نیاز داریم؛ همان نوشتن. برای اولین نوشته وبلاگ پس از مدت ها حیفم آمد از موضوع دیگری سخن بگویم.

پی‌نوشت: در نوشتن این متن از اطلاعات نوشته های رابرت کرولویچ و بریدیجیت الکس به طور تلویحی یا مستقیم استفاده شده است. قالب روایت متعلق به خودم است و منابع به شرح زیر:

Writing, Theory and history of the Technology of Civilization by Barry B.Powl https://tinyurl.com/NGeographic-FirsthumanName