ترم یک کارشناسی ارشد، استاد تمامی ساده‌ دل داشتیم. صداقت و روراستی اش نکته مثبتی بود. قمپوز در نمی‌کرد و به روانی آب زلال بود.

یک TA روی اعصاب با کتی مزخرف و جدی نما داشتیم که چنان حرف میزد انگار همین الان جلساتش با فدرال رزرو را نیمه تمام گذاشته است. به قول طالب خیلی دلم می‌خواست یک تکه یخ از پشت یقه‌اش بیندازم تو.

استاد مذکور بزرگوار با وجود این که در سنین به نسبت پایین تری استاد تمام شده بود هر بار که درس به پیچی حساس می‌رسید می‌گفت:

من خودم هم این هارا در سطح تئوری بلدم. عملی مثالی نمی‌دانم.

و واقعا با نگاهی مظلومانه به ما نگاه می‌کرد. هر بار می‌خواستم یک نامه ناشناس به او بنویسم که مرد مومن، چندین و چند کتاب مربوط و نامربوط نوشته‌ای، واقعا چقدر سخت است که بنشینی و اندکی با کاربرد های این نظریات آشنا شوی؟

اصل حرف:

این روز ها که فرصتی پیش آمده است تا دوباره مفاهیم پایه‌ای اقتصاد خرد را مرور کنم، از حجم فروض ساده کننده و انتزاعی اش بسیار در تعجبم.

نظریه «رفتار مصرف کننده» چنان بر اصول و پایه های عجیب و غریب اما تمیزی شکل گرفته است که واقعا سرسری خواندن و همین‌جور اقتصادخوان تحویل دادن به مانند تربیت یک لشکر مسلح است که به او گفته شود هرچیزی حرکت کرد هدف قرار بدهد.

نکته کلیدی این جا است که افراد زیادی در دانشگاه همین جزوه و کتاب را می‌خوانند و بعد در هر گوشه و کناری شروع به طنازی و خوش زبانی در باب اقتصاد می‌کنند.

یاد جملات ها-جون چانگ افتادم :

اصلاحیه 30 فروردین 99: جملات بالا را منتسب به Joan Robinson در اینجا دیدم.

او همچنین گفته بود به اقتصاددانان اعتماد نکنید، اما به نظرم در این ملک و روزگار که هنوز حداقلی از دیدی اقتصادی هم حکم نمیراند، جمله نامتناسبی است.

اما من نسخه خودم را دارم: